My fitness journey...

Όλα ξεκίνησαν πριν από 4 χρόνια... 

Τότε που ίσως χτύπησαν τα καμπανάκια του mid-life crisis..

Τότε που αποφάσισα ότι πρέπει να αποκτήσω το σώμα και τους κοιλιακούς που πάντα ήθελα! 

Είχα κουραστεί να βλέπω τον εαυτό μου με μέτριο σώμα και αποφάσισα ότι ήθελα να αποκτήσω ένα πιο ωραίο, κάτι το οποίο ονειρευόμουν για πολλά χρόνια και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να αποκτήσω (φυσικά, είχά κάνει αρκετές προσπάθειες στο παρελθόν, κάνοντας αυστηρή δίαιτα, οι οποίες, λόγω και της σχετικής νεότητας, είχαν στεφθεί με επιτυχία).

Πως ξεκίνησα; Μα, με αυτό που ήξερα να κάνω καλύτερα... δηλαδή δίαιτα! 

Σκληρή, αιματηρή, τύπου τα κόβω όλα και απλά συντηρούμαι! Αρκετή πείνα και απλά τρέφω τον εαυτό μου τόσο, ώστε να μην πέσει κάτω.. Πόσο λίγα ήξερα..

Είχα τη λανθασμένη άποψη πως αν αδυνατίσω αρκετά, τότε, με ένα μαγικό τρόπο οι κοιλιακοί μου θα διαγράφονταν και θα είμαι super! Στα αλήθεια όμως, έπρεπε να γίνω "σκελετός", ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο, πράγμα το οποίο δε γνώριζα εξαρχής..

Έτσι και έγινα...

Για το record, ξεκίνησα από τα 82-84 (στα ψηλά μου μέχρι 86) κιλά.. 

Τα 80 ήρθαν πολύ εύκολα, όπως επίσης και τα 78.. Κάπου εκεί, άρχισα να χάνω λίπος, αλλά και όγκο και να γραμμώνω, μοιραία, αφού στέγνωνα.. Άρχισαν να φαίνονται τα πλευρά και λίγο οι επάνω κοιλιακοί..

Και κάπου εκεί, ήρθε το φρενάρισμα στο progress.. Όσο και να έχανα, το σώμα παρέμενε το ίδιο και δεν υπήρχε καμία διαφορά στο αισθητικό κομμάτι. Στα αλήθεια όμως, υπήρχε διαφορά, στο ότι μαζί με το λίπος, έχανα και ένα αρκετά μεγάλο μέρος από το (μικρό αντικειμενικά..) μυικό μου σύστημα!

Έτσι, έφτασα γύρω στα 76 κιλά, αλλά η κατάσταση παρέμενε η ίδια..

Κάποια στιγμή, αναγκάστηκα να μπω στο νοσοκομείο για κάτι μικρό (ευτυχώς!) και κατά την παραμονή μου εκεί, έχασα άλλα δύο κιλά, κάτι σύνηθες για νοσοκομείο και νοσηλεία..

Βγήκα από εκεί 74 κιλά, αρκετά "σκελετωμένος" και σχετικά αδύναμος, τα οποία διατηρήθηκαν για αρκετό καιρό, ενώ η ενέργεια επέστρεψε. Χαρακτηριστικά, σε κάποιο limit down, έφτασα μέχρι τα 72 κιλά..

Σε όλη την πορεία μου και ειδικά προς το τέλος, όπου ήμουν αρκετά αδύνατος (κάτι σα "καλαμάκι"), πολλοί άνθρωποι γύρω μου (γνωστοί, φίλοι, οικογένεια) μου έλεγαν ότι έχω γίνει σα "σκελετός" και ότι πρέπει να πάρω κιλά! Τους αγνοούσα επειδικτικά, θεωρώντας πως "ζηλεύουν" το progress μου και η άποψή τους δεν είναι αντικειμενική!

Το πραγματικό limit down όμως, ήταν όταν φλέρταρα με την (νευρική όπως την αποκαλούν..) ανορεξία, ένα πολύ δυσάρεστο στάδιο, το οποίο δεν εύχομαι σε κανέναν! Είναι το εντελώς αντίθετο άκρο από τη βουλιμία (την κατάσταση αυτή, στην οποία, κάποιο συγκεκριμένο άτομο δε μπορεί να σταματήσει να τρώει) και δυνητικά μπορεί να γίνει επικίνδυνο, παρόλο που δεν έφτασα ποτέ σε αυτό το στάδιο.. Συμπάσχω όμως και καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς τους ανθρώπους! Είχα φτάσει στο (νοσηρό στα αλήθεια!) σημείο να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να τον βλέπω χοντρό και ότι μπορεί να χάσει και άλλο, ενώ στην πραγματικότητα, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά..

Το μόνο που είχε μείνει ανεπηρέαστο ήταν το performance μου στα αεροβικά. Το τρέξιμό μου, αλλά και το κολύμπι μου (το καλοκαίρι) ήταν καλύτερα από ποτέ (ίσως λόγω κιλών, ίσως όμως, επειδή ήταν και τα μόνα που εξασκούσα, who knows?)!

Όμως κάτι έλειπε... Ψάχνοντας από εδώ και από εκεί, "ξύπνησα", αφυπνίστηκα είναι μάλλον η σωστή λέξη! Κατάλαβα πως αυτό που έλειπε και ήθελα πραγματικά, ήταν το μυώδες σώμα και το είχα πάει τελείως λάθος και ανάποδα...

Έτσι, ξεκίνησε το 2ο κομμάτι του "ταξιδιού" μου (το οποίο συνεχίζεται μέχρι και τώρα)!

Ξεκίνησα τη γυμναστική, τις πρωτείνες και προσπαθώ (ακόμη και σήμερα) να βελτιώσω τη διατροφή μου (οι θερμίδες ανέβηκαν, από το προηγούμενο στάδιο του "κόψε τα πάντα", απλά προσπαθώ να τρέφομαι πιο ποιοτικά, στο μέτρο του δυνατού πάντα)!

Για να είμαι δίκαιος όμως, το δυνατό σώμα, αλλά και η αυξημένη αντοχή, δεν ήταν μόνο mid-life crisis, οπως ανέφερα στην αρχή της ιστορίας, αλλά και μία επιθυμία μου, να μπορώ να "κυνηγάω" τα παιδιά μου και να παίζω μαζί τους ενεργά, χωρίς να νιώθω περιορισμούς και έλλειψη ενέργειας!

Δυστυχώς (ή ευτυχώς, αναλόγως την οπτική γωνία που το βλέπει καθένας..) τα έκανα αρκετά μεγάλος (λίγο πριν τα 40) και φοβήθηκα ότι με "πήραν τα χρόνια" και μέχρι να μεγαλώσουν αυτά, εγώ θα μεγάλωνα ακόμα παραπάνω (φυσική εξέλιξη, απολύτως λογικό!), οπότε έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό, ώστε να παραμείνω ενεργός και δυνατός!

Έτσι λοιπόν, αφού κατέκτησα τον πρώτο στόχο (να έχω αρκετή ενέργεια), έμεινε το 2ο κομμάτι, η μυικότητα και η διατήρησή της όσο παιρνάνε τα χρόνια..

Τι γίνεται λοιπόν όσο μεγαλώνουμε; 

Είναι απλό, το μυικό σύστημα πέφτει ("καταρρέει" για την ακρίβεια) και πρέπει να το συντηρήσουμε (ιδανικά, για να αντισταθμίσουμε την πτώση, πρέπει να το αυξήσουμε κιόλας). 

Νομίζω, ότι αυτό το φαινόμενο ονομάζεται "σαρκοπενία".

Πάμε λοιπόν πίσω στους στόχους μας και το λόγο που όρισε αυτούς τους στόχους:

Τα παιδιά θα θέλουν υποστήριξη για πολλά χρόνια και σκοπεύω να είμαι στο πλάι τους ενεργά για όσα περισσότερα μπορώ! Μεγάλη μου έμπνευση και πρότυπο αποτελεί ο πατέρας μου, ο οποίος στα 86 του χρόνια πλέον, συνεχίζει να με βοηθάει ακόμα σε πολλά πράγματα, αντί να τον βοηθάω εγώ... 

Αυτός ο άνθρωπος θέλω να είμαι κι εγώ για τα παιδιά μου!

Θέλω να καμαρώνουν, να με αγαπάνε και να λένε ο μπαμπάς μας είναι λιοντάρι!

Αυτά φυσικά ισχύουν, καλώς εχόντων των πραγμάτων και δεδομένης της υγείας και όχι κάποιας κακής αρρώστιας, όπου ακόμα και σε ένα τέτοιο ατυχές γεγονός, το να είσαι πρότερα σε καλή κατάσταση, βοηθάει σε μία ταχύτερη και ευκολότερη αποκατάσταση.

Δύο άλλα μεγάλα παραδείγματα για εμένα και το πως θα ήθελα να είμαι στο μέλλον, είναι ο Arnold και ο Stallone. Είναι δύο ιερά τέρατα που παρόλο που είναι γύρω στα 70-80 έκαστος (ο Arnold είναι 78 χρονών, ο Stallone δεν γνωρίζω πόσο είναι..), σηκώνουν ακόμα βάρη και είναι πιο δυνατοί από πολλούς 40άρηδες (ακόμη και 30άρηδες)!

Φυσικά, ξεκίνησαν από πολύ διαφορετική βάση, αλλά και πάλι αποτελούν ένα ιδανικό πρότυπο!

Αν σας ενέπνευσα, μπορείτε να ξεκινήσετε και εσείς το ταξίδι σας! Αν θέλετε βοήθεια, υποστήριξη ή λεπτομέρειές, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου και θα σας βοηθήσω όσο μπορώ (μπορείτε να με βρείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή όπου αλλού θέλετε)!

Αν θέλετε φυσικά, να ξεκινήσετε ένα οποιοδήποτε άλλο ταξίδι και σας ενέπνευσε αυτή η ιστορία, τότε ξεκινήστε αυτό! Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να μετανιώσουμε για πράγματα που δεν κάναμε, ή δεν προσπαθήσαμε έστω!

Ότι θα συναντήσετε δυσκολίες (όπως συμβαίνει και σε κάθε "ταξίδι"..) είναι δεδομένο! 

Άλλωστε, σας περιέγραψα ήδη τις δικές μου πιο πάνω.. Ο προορισμός όμως αξίζει, όπως επίσης και το να αγωνιστείτε για να καταφέρετε αυτό που επιθυμείτε βαθιά μέσα σας!

Να είστε όλοι καλά!