Το μόνο εμπόδιο στους στόχους και τα όνειρά μας... είμαστε εμείς!

"Από αύριο/Δευτέρα θα κάνω αυτό..."

"Αχ, τι ωραία θα ήταν να μπορούσα να κάνω αυτό..."

"Σιγά μην τα καταφέρω..."

"Οι άλλοι το κάνουν χρόνια..."

Υπάρχει κάποιος που δεν έχει πει κάτι από τα παραπάνω, έστω και μια φορά;

Αν υπάρχει, τότε είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και έχει καταφέρει ότι ήθελε!

Γιατί σταματάμε όμως, πριν καν ξεκινήσουμε; Πώς τα παρατάμε τόσο γρήγορα, χωρίς να κάνουμε ούτε ένα βήμα, χωρίς να ξεκινήσουμε καν;

Η απάντηση είναι ο φόβος! Φόβος στο άγνωστο.. Φόβος στο αν θα είμαστε αρκετά καλοί σε αυτό που θα κάνουμε.. Φόβος στο τι θα σκεφτούν και τι θα πουν οι άλλοι..

Photo by Eva Elijas from Pexels

- "Θα τα καταφέρω;"

Κανείς δεν ξέρει, είναι η αλήθεια.. Δε θα μάθουμε όμως ποτέ, αν δεν ξεκινήσουμε, αν δεν κάνουμε το πρώτο βήμα. Ο φόβος της αποτυχίας μας παγώνει και μας μαρμαρώνει και έτσι δεν ξεκινάμε κάτι ποτέ.. Μπορεί τελικά να αποτύχουμε, μπορεί όμως και να τα καταφέρουμε.. Δε θα μάθουμε ποτέ..!

- "Οι άλλοι το κάνουν χρόνια..."

Ο φόβος του ανταγωνισμού.. Ναι, υπάρχουν εδραιωμένοι "παίχτες", σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε.. Είτε είναι προσωπικός στόχος, είτε επαγγελματικός, κάποιος το ξεκίνησε πιο πριν από εμάς και το κάνει χρόνια. Σίγουρα, είναι πολύ καλύτερος και έχει φτάσει πολύ ψηλά (κάποιοι τα παράτησαν στην πορεία.. ισχύει..)!

Αν τον δούμε σα στόχο (που θα ήθελα δηλαδή να φτάσω, πόσο ψηλά) και όχι σαν άμεσο ανταγωνιστή (παρόλο που είναι άμεσος, διοτί θέλουμε να ασχοληθούμε με το ίδιο πράγμα), τότε μπορούμε να το δούμε πιο θετικά.. 

Πρέπει να σκεφτούμε όμως: όταν ξεκίνησε, αυτός που κοιτάμε τώρα με δέος, πως ξεκίνησε; Ήταν "μεγάλος", ή έγινε "μεγάλος" στην πορεία; Μήπως είχε τους ίδιους φόβους με εμάς (συγκρίνοντας τον εαυτό του, με άλλους που θεωρούσε μεγάλους και εδραιωμένους..);

- "Τι θα πουν οι άλλοι..;"

Τι να πουν οι άλλοι..; Οι άλλοι θα έχουν πάντα κάτι να πουν.. Σημασία έχει, τι πραγματικά ακούμε.. Ποια σχόλια αφήνουμε να περάσουν μέσα μας! Τα σχόλια θέλουν φιλτράρισμα.. Μέσα σε όλα, μπορεί να υπάρχουν και κάποια καλοπροαίρετα, αυτά πρέπει να ακούμε μόνο!

Είναι όμως τελικά, τόσο σημαντική η αποδοχή από τους άλλους, ή από τον εαυτό μας; 

Σε ποιον λογοδίνουμε; Ποιον πρέπει να ικανοποιήσουμε;

Μήπως αν ικανοποιήσουμε τους άλλους, δεν ικανοποιούμε τελικά τον εαυτό μας;

Ζούμε τη ζωή που θέλουν και μας ορίζουν οι άλλοι ή εμείς;

Πουλάμε τη ζωή μας, τα θέλω μας, τα πιστεύω μας, τα όνειρά μας, τους στόχους μας, για αποδοχή από τον περίγυρο;

Τροφή για σκέψη...

Till next one!

 

Σας χαιρετώ!